Ocean Drive Marathon

Hello hello, lieve lezertjes,

Helaas, de vakantie is voorbij en we zijn weer volop aan het werk! Ik ben al zo moe en uitgeput dat het lijkt of de rustgevende lentevakantie nooit heeft plaatsgevonden. Hopelijk kan ik snel weer het goeie ritme vinden.

Afgelopen weekend was voor ons de officiële start van het nieuwe marathon seizoen. In de winter worden er geen wedstrijden georganiseerd, maar nu de zon er weer is, is ook de competitie weer begonnen!

De eerste marathon van de lente was de Ocean Drive Marathon. Een wedstrijd langs de kust van NJ. Toen we maanden geleden de inschrijving deden, beloofde het een prachtige dag te worden, maar naarmate de datum dichterbij kwam zagen we geen verbetering in het weer... Resultaat: stortregen voor het hele weekend :(. Maar zo makkelijk laten we ons niet afschrikken. We hadden besloten om er een super weekendje van te maken en dat hebben we ook gedaan. We zijn zaterdagochtend vertrokken met Roberto en Helen, die ook beiden meededen aan de wedstrijd.

Onderweg zijn we gestopt bij een hele goeie Italiaan... Allez, het was eigenlijk een Zuid-Amerikaan die pizza's verkoopt. Het voordeel om met Roberto ergens naartoe te gaan is dat als je toevallig in een etablissement komt met een Spaanssprekende werknemer, ze meteen een babbeltje beginnen slaan in het Spaans en om de ene of andere reden is de service meteen veel beter!

Na een tweetal uur rijden kwamen we aan in een klein stadje aan de zee dat Wildwood heet, waar we in een lokaal Motel verbleven. Elk koppel had een ruim appartement met een badkamer, een slaapkamer, een keukentje, alles erop en eraan en dat met zicht op zee, moest het niet zo mistig zijn :).

De Motel was helemaal volgeboekt, want niet alleen de Ocean Drive Marathon vond plaats, ook de special olympics, dus toen Brechtje, Roberto en Helen zich kwamen registreren op zaterdagmiddag, dachten we even dat we op de verkeerde plaats waren :), al zou Brecht zeggen dat het met Amerikanen soms moeilijk is om het verschil te zien ;).

Die avond zijn we naar het uiterste punt van de kustlijn van New Jersey gereden, Cape May, een zeer aangenaam en schattig stadje met vele leuke restaurantjes waar ze heerlijke vis verkopen. Het beste vind ik de Clam Chowder, dat is een soort vissoep met room en is ongelooflijk lekker. Het coole was ook dat we echt aan de top van het "schiereiland" waren, dus het strand eindigde in een punt, alwaar je de zee van twee kanten kon zien komen, ik had dat nog nooit meegemaakt, je kon je echt zo voorstellen waar je op de kaart was.

Het hele weekend was heel aangenaam, met Roberto en Helen. Het is echt een leuk en schattig koppel, ze zijn heel grappig en rustig en gewoon plezant om mee op te trekken. Ik hoop dat we nog eens samen terug kunnen naar de kust, als het wat beter weer is.

Helen voor de wedstrijd

Zondagochtend was er dan de wedstrijd die begon. Ze begon in Cape May aan het topje van de kust en ging helemaal tot in Sea Isle waar de aankomst van de marathon was. Ons hotel was gelegen op precies 10 mijl van de start, wat voor mij heel handig is, want Helen, die de 10 mijl liep en niet de marathon kwam daar aan. Ik ben dus niet meegegaan naar de start van de race, maar wat langer in bed blijven liggen en dan naar de aankomst van de tien mijl gewandeld waar ik Brechtje en Roberto kon zien voorbij komen, en Helen kon zien aankomen. Helen had nog nooit meegedaan aan een wedstrijd, maar ze heeft het echt fenomenaal gedaan en is zelfs eerste geëindigd in haar leeftijdscategorie.

Roberto en Brechtje voor de wedstrijd

Ik had alweer een spandoek gemaakt en was ondanks de regen volop aan het juichen voor mijn Brechtje en de vriendjes. Nadat Helen was aangekomen zijn we een pendelbusje opgestapt dat ons naar de aankomst van de marathon bracht. Helen was een beetje onderkoeld, dus we zijn even een tas thee gaan drinken om op te warmen waarna we snel naar de aankomst gingen om onze mannen aan te moedigen. Brechtje kwam als eerste van de twee over de streep en hij stak nog net een jongen die een 50 tal meter voor hem liep voorbij op de finish. Dat was wel heel spectaculair. Een paar minuten later was Roberto daar ook, hij heeft een persoonlijke besttijd gelopen. Het was wel duidelijk dat ze zich beiden heel erg hadden ingespannen en vooral dat het heel koud was want ze bleven rillen tot nog een halfuur nadien.

Na deze dolle avonturen zijn we nog lekker gaan lunchen om weer wat calorieën bij te krijgen (allez, ik niet he, de anderen) en vervolgens op ons gemakje naar huis vertrokken.

Helen na de wedstrijd, ze kwam toe alsof het niets was :)

Het was een heel gezellig weekendje, ondanks de regen.

Tot de volgende lieve lezertjes!