There is a very easy way to return from a casino with a small fortune: go there with a large one.

Hey lieve bloggertjes,

Michael gaat ons verlaten :(

Brechtjes Duitse bureaugenoot Michael vertrekt binnen twee maand terug naar Duitsland :’(. Het trieste aan een verblijf in Princeton is dat veel mensen niet echt lang blijven. Een jaar of twee is het gemiddelde.

Dat betekent dus ook regelmatig moeten afscheid nemen van nieuwe vrienden. Het is een zeer droevige bedoening, maar hopelijk kunnen we toch wat van onze vriendschappen behouden. Wij hebben van onze vriendjes in Belgie Arne en Katrijn een leuke frigomagneet gekregen waarop stond: “real friends are like angles, you don’t have to see them to know they are there.”

Maar hij is nog niet weg, en zijn verloofde Tina is voor de laatste twee maand over gevlogen om hier wat tijd met hem en met ons door te brengen voordat ze hem terug mee naar huis neemt.

Daarom was het de bedoeling om allemaal samen eens een weekendje te gaan feest vieren in Atlantic City (een mini-versie van Las Vegas). Ik was enthousiast om te gaan en na een kleine twee uur in de auto zagen we ineens de enorme licht reclame van Atlantic City opduiken.

We logeerden in een goedkoop hotel met casino vanbinnen. De decoratie van de hotels is indrukwekkend. Het leuke is ook dat een aantal casino’s een deel zijn van hetzelfde complex en dat je dus van het ene naar het andere kan lopen doordat ze een soort overdekte bruggen over de straten maken waardoor je gewoon van het ene naar het andere casino kan lopen.

We hebben eerst iets gegeten en gedronken in het restaurant van ons hotel. Het grappige was dat iedereen aan de tafel een biertje of glas wijn had besteld, maar dat enkel Brecht zijn identiteitskaart moest tonen J. Dat was natuurlijk de aanleiding van heel wat plagerijen, waar ook de waitress aan mee deed.

Daarna waren we helemaal klaar voor het casino. We kwamen binnen en ik was meteen overweldigd door het spektakel aan licht en geluid. Er waren overal tafels waar je roulette of blackjack kon spelen en slotmachines waar je zo aan een hendeltje moet trekken om dan hopelijk drie dezelfde figuurtjes op een rij te krijgen.

Een aantal van onze vriendjes waren meer ervaren gokkers dan wij en zij wouden graag poker spelen. We zijn van casino naar casino gegaan op zoek naar een pokerkamer. Het is duidelijk dat poker niet zoveel geld binnenbrengt als de andere spelen. Daardoor hebben er veel hun pokerkamers gesloten. We zijn door drie casino’s moeten gaan om uiteindelijk een pokerkamer te vinden. Een van de casino’s waar we door moesten heette de Wild Wild West en was ingekleed met leuke klapdeuren, een bull waar mensen vijf dollar konden insteken om er dan na minder dan vijf seconden af te vallen, een aantal dames met korte shortjes en cowboy hoeden en boots aan, die een dansje deden en nog veel meer. 

Het vreemde aan een casino is dat het helemaal niet is zoals in de films, ten eerste geen enkele van de mensen is er mooi opgekleed en geen enkele ziet er uit als George Clooney, Brad Pitt of Matt Damon. Ten tweede niemand lacht in een casino. Iedereen is heel serieus. In de pokerkamer is het muisstil.

Ik was dus een beetje geintimideerd toen we in de pokerkamer aankwamen en ik had plots geen zin meer om mee te doen. Je moest dertig dollar inleggen om te kunnen meedoen. Achteraf bekeken was dat nog niet zoveel, onze vriendjes die gespeeld hebben zijn er toch een drietal uur kunnen blijven en sommigen hebben zelfs geld gewonnen. Wij daarentegen zijn naar het andere deel van het casino geweest en hebben roulette en blackjack geprobeerd waardoor we na een uurtje ook dertig dollar kwijt waren. 

Het gokken is precies toch niet aan mij besteed. Ik ben rond middernacht naar mijn bedje gegaan. Na de poker zijn Brechtje en zijn vriendjes terug naar de cowboybar geweest en hebben daar heel wat gedronken en nog veel meer mensen van de bull zien vallen. Deze morgen was ik al vroeg wakker en ben ik met Christoph, een andere collega van Brecht gaan wandelen op het strand, terwijl de rest aan het wakker worden was van hun zware avond. We zijn maar voor een groot ontbijt geweest zodat iedereen nog eens kon op krachten komen en na een wandeling op het strand is iedereen toch naar huis vertrokken.

Het was wel leuk, maar ik denk dat ik dansen toch leuker vind dan gokken, het is ook minder duur :).

Tot volgende week!

International friends

Deze week hebben we dinsdag op spaghetti-dag een aantal Chinese vriendjes uitgenodigd. Qiming, die bij Brecht werkt met zijn vrouw Yanli en Qiaoni een vrouwelijke collega van Brecht. Ze zijn echt super grappig en heel lief. Ze vonden de spaghetti erg lekker en waren verbaasd toen ik zei dat ik er maar twintig minuten geleden aan begonnen was. Ze hebben ook een typisch Chinees dessert meegebracht. Het ziet er uit als gigantische witte knikkers. Ze zijn gemaakt van rijst en je moet ze koken in water. Binnenin zit een suikerige pasta waar ofwel sesamzaadjes inzitten ofwel pinda of iets anders naar gelang de smaak die je verkiest. Wij hadden die met sesam en het was echt overheerlijk.

Ze eten dit dessert normaal gezien maar 1 keer per jaar. Op de dag van het lentefestival. In China volgen de mensen de maankalender voor hun feesten, Chinees nieuwjaar viel dit jaar op 31 januari. Vervolgens hebben veel Chinezen twee weken vrij om 15 dagen feest te vieren. Gedurende die vijftien dagen is het gebruikelijk om rode tinten te dragen. De vijftiende dag na het Chinese nieuwjaar is er dan het Lente Festival, daar vieren de Chinezen de hopelijke terugkeer van de Lente, al lijkt dit na deze gure winter vaak onwaarschijnlijk, en eten ze dus dit befaamde dessert.

Op woensdag ben ik naar goede gewoonte naar de Franse les geweest. We hebben het al een paar weken over eten en de verschillen in culinaire cultuur tussen de Fransen en de Amerikanen. Het is heel boeiend en een amusant onderwerp om over te praten, het enige probleem is dat ik meestal dood van de honger buiten kom nadien.

Op woensdag gaan we vaak met onze buren iets eten na de Franse les, onze buurvrouw is namelijk ook mijn lerares van Frans dus na de les komen Brechtje en haar man Mika naar de bib en vertrekken we vandaar om iets te gaan eten. Deze week had ik ook mijn Koreaanse vriendin Hyeyeol uitgenodigd waardoor ook de culinaire cultuur van Zuid-Korea werd besproken bij een stukje lekkere pizza van Conte’s.

Het is wel leuk om zoveel vrienden uit verschillende culturen te hebben, en nu hebben we al bijna in elk continent iemand om bij op vakantie te gaan J.

Weekend in Boston

Dag lieve bloggertjes,

Hier een verslagje van onze weekendtrips naar Boston en Atlantic City en ons weekje ertussen.

Vorige week vrijdag zijn we rond zes uur vertrokken met de Boltbus naar Boston. Hier in Amerika kan je met de bus zeer goedkoop reizen al betaal je wel de prijs van het rijgedrag van de chauffeur. Mijn ervaring met Amerikaanse chauffeurs is niet zo positief. Ze trekken heel snel op en stoppen dan 100 m verder heel bruusk, ze steken elkaar links voorbij, ze tuten naar elkaar enzoverder. Naar het schijnt zijn de New Jersey bestuurders nog het ergst van al.

Na een uur of vier kwamen we helemaal dooreengeschud aan in het koude Boston waar onze gastheer en vriend Javier ons stond op te wachten. Javi is een Spanjaard die met Brecht acht jaar geleden een zomerstage gedaan heeft in Hamburg. Ze zien elkaar niet zo vaak maar zijn altijd vrienden gebleven. Zo zijn wij Javi eens gaan bezoeken bij zijn ouders in Barcelona en ook eens in London toen hij daar zijn doctoraat deed en is hij ook al naar het exotische Gent afgezakt om van onze luxueuse uitklapzetel te genieten J. De afgelopen twee jaar was hij in Boston (MIT) voor een postdoc en nu heeft hij een positie in Berlijn bemachtigd. Hij vertrekt binnen een paar weken, dus het was hoogtijd voor een bezoekje.

Die avond zijn we naar een bar geweest en daarna kebab gaan eten en dan zijn we bij een vriend van Javier thuis verder gaan vieren. Het was erg laat als we thuiskwamen waardoor we zaterdagvoormiddag vooral geslapen hebben.

Ons plan was op zaterdag wat rond te lopen in de stad, maar jammer genoeg dacht het weer er anders over. U raadt het inderdaad, opnieuw een sneeuwstorm. We zijn dan maar het museum voor schone kunsten ingedoken, wat een prachtig museum is, dus  uiteindelijk was de sneeuwval niet zo erg.

Vervolgens zijn we ons in een gezellig cafeetje gaan opwarmen aan een tas soep.

Zaterdagavond kwam er een andere vriendin van Javier ook logeren, ze komt uit Zwitserland en werkt voor de VN in New York. We zijn naar een New Orleans restaurant geweest waar we nog iemand anders hebben ontmoet, een Duitser die binnenkort naar Israel vertrekt. Een heel internationaal gezelschap dus. 

Zondag heeft Javi ons rondgeleid in Boston en heeft hij ons de verschillende wijken getoond. Ik vond vooral de haven erg mooi. Boston is samen met Philadelphia bekend als in van de steden die een grote rol hebben gespeeld in de revolutie. Je kan dus een heel Liberty parcours volgen door de stad. Ik denk dat we zeker nog eens terug gaan om dat te doen als het weer wat zachter is.

In de lente en zomer kan je in de haven met een boot uitvaren om walvissen te gaan spotten, data lijkt me wel spannend dus dat komt ook op de lijst van dingen die we nog moeten doen als we in de zomer terugkeren. In de Italiaanse wijk hebben we heel lekker cannoli gegeten. Er is 1 bakkerij die heel bekend is en mensen komen van ver om de beste cannoli van het land te proeven. Ik ben natuurlijk geen experte, maar het was wel enorm lekker.

Hierna zijn we terug de Boltbus opgesprongen en het duurde gelukkig iets minder lang om terug naar ons huisje te geraken.

“I love to cook with wine, sometimes I even add it to the food :) ”

Hey lieve bloggertjes,

Hier zit ik weer voor het haardvuur in de bibliotheek. Het blogje van deze week gaat over de beste keuken ter wereld: de Italiaanse keuken.

Vrijdagavond was er een social event op school. Alle leerlingen die zin hadden konden zich inschrijven voor een Italian Cooking Class. Er wordt van de leerkrachten verwacht dat ze minstens één keer per jaar meegaan naar zo'n social event dus had ik mezelf opgegeven als vrijwilliger.

Vrijdag onmiddellijk na school vertrokken we met een busje en een tiental leerlingen naar Philadelphia. Daar is een bekende overdekte markt die Reading Terminal heet en die een beetje doet denken aan La Boqueria in Barcelona. In die markt is een restaurantje "La Cucina"  (niet toevallig Italiaans voor keuken :)) waar je met een groep naartoe kan om zelf je pasta te maken en hem daarna te verorberen.

Het was een heel avontuur. De leerlingen hadden er meteen de handeling van weg, het was alleen Mrs. Dubernard die duidelijk geen Martha Stewart allures had. Eerst moesten we het deeg maken. Dan door een handmatige pasta machine draaien waardoor je na een aantal keer hele dunne vellen pasta krijgt. Het hele artisanale proces was wonderbaarlijk.

Vervolgens hebben we deze vellen gebruikt om platte sliertjes te maken en strikjes, die noemen ze in het Italiaans Fetucini en Farfalle, geef toe dat klinkt toch al tien keer beter niet?

Die strikjes waren heel erg arbeidsintensief, je moest met zo'n kartelig rolmesje eerst postzegeltjes snijden uit het deeg en dan er een strikje van maken, door het midden samen te knijpen. "Pinch, push, Pinch". En dit een tweehonderd-tal keer. Gelukkig waren we met vrij veel om dat te doen.

Daarna hebben we ook een marinara en een pesto saus gemaakt. En dan kwam het beste moment van de avond. Het degusteren van de pasta! Heeeeerrrrrlijk. Het was een geslaagde avond en we hebben veel bijgeleerd, al denk ik dat ik me toch ga beperken tot de strikjes die je gewoon uit de doos kan halen!

Die avond zijn we naar de Ivy Inn geweest, er was een live band die heel goed was en we hebben gedanst tot de lichten aangingen (dit was wel al om 1u30, maar kom...). De dag erop hebben we niet veel gedaan, we moesten namelijk bekomen van ons uitje op vrijdag :).

Op zondag hebben Brecht en ik samen gekookt, een leuke traditie die we ook dit jaar begonnen zijn. Risotto met brocolli en champignons was het gerecht en het was heel erg geslaagd.

Op dinsdag onze vrienden Roberto en Helen over de vloer voor pasta night, Roberto had geweldige kriekentaart mee en ijs... Mmmm! Niet dat hun gezelschap niet het belangrijkste was :).  En dat brengt ons alweer bij vandaag!

Vandaag ben ik met mijn drie vrouwelijke wiskunde collega's naar een conferentie geweest. Het was gezellig met ons viertjes op de baan, samen uit... zonder de baas! Jammer genoeg was de conferentie niet zo interessant, slechts twee van de vijf workshops waren de moeite waard... dus het was meer van een bonding experience dan echt over de wiskunde.

Straks gaan we naar een Italiaans restaurantje "La Mezzaluna" om een vroege Valentijn te vieren. Het is onze tiende Valentijn samen, jeeeej! Proficiat Lieverdje <3.

Morgen opnieuw geen school omwille van de sneeuw. Het blijft hier maar duren en duren.

Vrijdagavond vertrekken we naar Boston om een vriend van Brechtje te gaan bezoeken. Mensen verklaren ons gek dat we nog meer naar het Noorden reizen, maar het is nu al gepland en geboekt en we hadden nooit gedacht dat die sneeuw hier zou blijven aanhouden.

Anyhoew, hopelijk geraken we er met de bus en zitten we niet vast door de sneeuw. Jullie horen het wel volgende week!

Monday, Tuesday, Wednesday and Thursday (Do it!)
Friday, Saturday, Saturday to Sunday (Do it!)

Get-get-get-get-get with us
You know what we say (say)
Party every day
P-p-p-party every day

Stay tuned and stay warm...

There'sno(w) day like a snow day!

Hoi lieve bloggertjes,

Jullie raden het al, we zitten hier nog steeds helemaal ondergesneeuwd. Het is vandaag woensdag en ik zit opnieuw thuis. De school is gesloten omdat het vannacht geregend en dan gevroren heeft en de wegen er gevaarlijk glad bij liggen.

Maandag waren we ook al thuis omwille van de sneeuw, het blijf maar duren. En zo gebeurt er niet zo veel als je de hele tijd zit opgesloten, hier toch niet alleszins... In België daarentegen is er donderdag een wondertje gebeurd. Greet is bevallen van een zoontje Mats met alles erop en eraan. Na het lange uitkijken is hij eindelijk daar. Grote broer Woutje lijkt wel een reus naast zijn kleine nieuwe vriend. We hebben ons nieuwe neefje al via Skype kunnen bewonderen en hij ziet er prachtig uit. Ook de ouders straalden van geluk. Proficiat!

Zondag hebben we de hele dag naar sport gekeken. Het begon s morgens vroeg met het WK veldrijden, een zeer spannende koers die jammer genoeg niet door een Belg werd gewonnen. Voor de veldkoers liefhebbers onder jullie, you know who you are, een echte schande was het, volgens kenners van de sport :).

In de namiddag zijn we bij een Amerikaanse collega van Brechtje naar de superbowl gaan kijken. Er waren lekkere snacks en veel vrienden aanwezig, maar de superbowl zelf was bijzonder saai. De ene ploeg (Seattle Seahawks) domineerden volledig en er was dus niet veel spanning aan. Gedurende de superbowl is er ook steeds een wedstrijd voor de beste reclame van de superbowl. De firma's die tijdens de superbowl willen reclame maken moeten dan een miljoen dollar betalen voor enkele minuten zendtijd en de reclames zijn meestal wel de moeite waard.

Deze is grappig:

http://www.youtube.com/watch?v=wZAPjGwKhwk

Maar dit is mijn absolute favoriet :)

http://www.youtube.com/watch?v=uQB7QRyF4p4

Voor de rest zoals ik dus al zei niet zoveel gebeurd. Gisteren zijn Sandeep, Brechtjes Indische collega en zijn Koreaanse vriendin Hyeyeol op bezoek gekomen voor spaghetti dag. Het was zoals steeds gezellig en lekker, ik hoop dat we onze spaghettidag traditie in Belgie ook kunnen voortzetten...

Brecht en ik hebben de laatste tijd ook wat last van heimwee en de winterblues... Dat zal hopelijk snel voorbij gaan als de lente eraan komt. Voorlopig behelp ik mij met het kijken naar "the top 25 feel good films to watch when feeling blue", wat moet een mens anders doen op een snowday :).

Lieve groetjes en tot snel!