Een bewogen dagje

Hallo iedereen,

Nooit een saai moment hier met ons tweetjes! Al heb ik soms het gevoel dat ik niet weet waar we mee bezig zijn. Hopelijk ligt dat niet alleen aan ons en zijn er nog anderen die iets soortgelijk meegemaakt hebben.

Zoals jullie weten zijn Brecht en ik op huizenjacht, aangezien we dit appartementje maar huren tot begin september. We waren op internet iets op het spoor gekomen, het zag er veelbelovend uit: de eigenaar verhuurde twee kamers met een gedeelde badkamer, living en keuken. Dus we dachten dat als we beide kamers huurden dat we het appartement voor ons zouden hebben. Alleen de prijs was nogal hoog. Opeens begon de eigenaar te zeggen dat hij het graag tegen begin augustus had verhuurd en dit tot eind juli volgend jaar. Dat was natuurlijk niet zo goed voor ons aangezien wij hier al huren tot eind augustus.

Afin, de eigenaar zei dat we eens moesten langskomen, en dat er ook nog andere kandidaten waren dus dat we er niet te lang mochten over nadenken. Toen we daar toekwamen aan het huisje was het een heel ongemakkelijke situatie. Er was al een andere kandidaat-huurder aanwezig. Deze wou 1 van de twee kamers huren. De eigenaar heeft ons rondgeleid en dan zei hij tegen ons dat we onmiddellijk moesten beslissen want dat de andere huurder direct wou tekenen.

Je kan het u al voorstellen hoe we daar stonden: twee dutsen bij elkaar:
"Can I speak to my husband for just a minute?"

"Wat denk jij?" 
"Ik weet het niet, wat denk jij?"
"Ik weet het ook niet..."
"Ok, we nemen het, of niet?"
"Ja, ik denk het wel, of niet?"
"Zucht, kom, we nemen het gewoon, wat als we niets anders meer vinden?"
"Ok, we doen het."

Ik verzeker jullie mensen, dit is de verkorte versie, in het echt hebben we daar zeker tien minuten zo gestaan. Afin, we hadden het dus genomen, en dan kwam hij met zijn contract en nog enkele opmerkingen, dat het huis wel redelijk oud was, er stond namelijk een clausule in de huurovereenkomst dat er waarschijnlijk ooit loodverf gebruikt was, maar ja, dat is eigenlijk alleen gevaarlijk voor kleine kinderen... Dat de voorzieningen niet in de prijs zaten, dat dat wel nog eens vierhonderd dollar erbij kon zijn, dat we geen internet aansluiting hebben maar gewoon op de wireless van de buren konden.

Zucht, ondertussen was Brecht aan het zweten gelijk een paard, hij was namelijk met de fiets naar daar gekomen en het gebrek aan airconditioning in dat redelijk oude huis gepaard met het nemen van moeilijke beslissingen zorgden voor een uitbraak van zweet.

We hadden dus de lease getekend en toen we buiten kwamen hadden we allebei een slecht gevoel. We waren gepusht om rap rap iets te tekenen en het leek ons toch niet dat te zijn. Brecht heeft mij toen meegenomen naar zijn werk om geruststelling te zoeken, door bij zijn nieuwe collega's raad te gaan vragen... De meningen waren verdeeld, ze vonden niet dat we ons er hadden laten opleggen, de prijs klopte voor de grootte van het huis en de buurt waarin we woonden, maar het pushen om meteen te tekenen vonden ze toch ook niet echt kosjer.

Later die middag begon het echt aan mij te knagen. Ik vond dat we een vergissing hadden gemaakt. Ik heb toen Brechtje op de chat geroepen en we zijn tot de conclusie gekomen dat we het toch niet wouden... Wat nu? Gelukkig stond er in het contract een clausule dat je u altijd mag bedenken binnen de drie dagen.

"Ok, we bellen gewoon dat we ons bedacht hebben."
"Ok, goed plan... Ga jij bellen?"
"Ik durf niet..."
"Ja, ik doe dat ook niet graag hoor..."
"Ik ook niet."
"Ok, geef het nummer maar, ik zal bellen."

Opnieuw mensen, dit is de verkorte versie, de echte chatsessie telde 49 regels. Brechtje heeft dus uiteindelijk gebeld, mijn held, wat een dappere jongen he. Alleszins om een lang verhaal iets minder lang te maken was het de vrouw van de eigenaar die opnam en ze maakte er geen punt van, ze vond het allemaal ok. We wachten nu nog op een schriftelijke bevestiging dat ons contract is verbroken en dan zijn we in orde.

Zo zien jullie, nooit een saaie dag hier bij ons. En dat allemaal voor twee uur s middags, daarna was er normaal nog zumba, maar ik kwam daar toe en er was geen les, uitzonderlijk, omdat de leerkracht er niet kon geraken, overmacht. Oi, het was mijn dagje niet.

En dan vanavond wouden we een pizza in de oven zetten, maar de dampkap werkte niet goed en het brandalarm ging af en dan kwam de hond van de buren nog blaffend aangelopen. Kort gezegd, ik denk dat het veiliger is als we gewoon in ons bed kruipen en hopen op een nieuwe en iets rustigere start morgenvroeg.

Slaapwel lieve lezers!