The city that never sleeps!

Hallo lieve lezers!

Gisteren was het dan zo ver... Ik werd wakker en ik dacht, jeeeej vandaag gaan we! Onmiddellijk schoot het liedje van Frank Sinatra in mijn hoofd. En ik begon spontaan in mijn bed de French Cancan te dansen met mijn benen en luidop te zingen! Brecht wist niet echt wat hem overkwam en trok het deken over zijn hoofd, maar ik kon niet meer slapen. http://www.youtube.com/watch?v=zVOjO1f4tOQ

Ik ben dan opgestaan, heb nog wat mailtjes beantwoord en wat kleine werkjes gedaan, en dan tegen een uur of drie zijn we vertrokken met de trein. Een uurtje later waren we al in Penn Station. We kwamen boven onmiddellijk in Madison Square, met voor ons de nieuwe WTC-toren en een beetje verder de Empire State Building. Ik liep daar al direct gelijk nen echten toerist met mijn GSMeke foto's te trekken, bewogen en van slechte kwaliteit, maar hey, we waren er. Het was geweldig.

We hadden afgesproken met collega's van Brecht in een Mexicaans restaurant, waar we heel lekker gegeten hebben. Brecht had veel te veel gegeten en het lag zelf tot vanmorgen nog op zijn maag. Het was supergezellig en 1 van Brechts collega's Roberto is zelf een echte Mexicaan dus die kon ons uitleg geven over de verschillende gerechten en wat er aan te raden was en wat alles betekende. Roberto was die middag met zijn broer en schoonzus naar een baseball wedstrijd van de Yankees gaan kijken en de broer en schoonzus waren ook meegekomen naar het restaurant. Een andere collega van Brecht heet Barbara en dat is een supertoffe. Ze heeft ook een vriend Christof en hij heeft haar twee weken geleden ten huwelijk gevraagd en ze gaan volgend jaar trouwen. Haar ouders waren op bezoek en zij zijn dan ook mee gaan eten, dus we waren met een bende van 10 man, heel plezierig.

Daarna had Roberto's broer ons een bar aangeraden die 230 fifth avenue heette, de broer zelf moest naar huis en ook de ouders van Barbara vertrokken dus we waren nog met vijf over. We kwamen daar toe en op het eerste zicht zag het er toch heel chic uit. Er was een buitenwipper en er stond een plakaatje dat je er niet met casual kleren zoals sandalen en shorts binnenmocht. Maar we dachten, wie niet waagt niet wint en hebben gewoon geprobeerd en zonder veel problemen zijn we binnengeraakt. Het was rond een uur of negen en nog vrij rustig. We namen toen de lift en die nam ons mee naar boven. We stapten uit in een grote lounge met allemaal fluwelen zetels, maar het prachtigste van alles was het uitzicht. We hadden zicht op de verlichte empire state building en het was wonderbaarlijk prachtig. Zoals ik al zei was er toen echt nog niet veel volk dus zijn we eventjes in de zeteltjes gaan zitten.

 

Toen we de kaart bekeken vielen onze monden open. 250 dollar voor een fles champagne en nog veel meer voor andere dranken. Er was ook bier, maar dat koste ook al 8 dollar. We dachten, kom we blijven hier gewoon wat zitten en we zien wel, maar toen kwamen we te weten dat het echte feestje nog een verdiep hoger aan de gang was. Boven op het dak was er een gigantisch terras, echt knap gedaan met mooie bloemen en verlichting en opnieuw de fenomenale skyline van New York. We wouden gaan zitten aan een tafeltje en toen zei een mevrouw ons "this is bottle service only". Dit wil zeggen dat je minimum een fles van 250 dollar moest kopen om daar te mogen zitten. Christof zei van, ja we zijn even de kaart aan het bekijken. Ok, zei de knappe serveerster. Na een tiental minuutjes kwam ze terug en vroeg ze of we al gekozen hadden. Toen zei Christof dat we nog op wat vrienden aan het wachten waren. We hebben onze zittijd op het terras dus een tijdje kunnen rekken maar zijn op de duur toch verder op het terras aan de bar iets gaan drinken, daar moest je geen fles kopen. Ja, we zijn niet gek he, 250 dollar voor een fles. Waanzin! Uiteindelijk hebben we dan maar gewoon een biertje gedronken. We zijn er toch een tijdje gebleven het was een warme avond, dus ideaal daarboven. Achteraf hebben we gehoord dat de mensen die een halfuurtje na ons nog binnen wouden komen, beneden al een fles van 250 dollar moesten kopen om uberhaupt binnen te geraken. We waren dus op het juiste moment op de juiste plaats.

We zijn toen stilletjesaan teruggewandeld naar het station. We hebben een ijsje gedeeld met drie. Je kan hier smaken kiezen en toppings en dingen die ze erin mixen. Het was heerlijk. Rond middernacht was de stad nog een bruisende zee van mensen van alle rassen, culturen en achtergronden. Van bedelaars tot hotdogverkopers die luid in je oor roepen als je voorbij komt tot glamoureuze dames in veel te hoge hakken die in de rij staan te wachten om in de nieuwste club binnen te gaan. Wat een avond, zoveel indrukken, de geuren, de kleuren, het is ongelooflijk.

Om 1 uur kwam de bus om ons terug naar huis te brengen. Een uur en 20 minuten later waren we weer in het rustige Princeton, the city that always sleeps, om 2 uur 's nachts alleszins toch. Het was een geweldig avontuur en zeker voor herhaling vatbaar.

Vanmiddag gaan we naar de bbq van Brecht zijn baas, dus zoals je kan zien komt dit al aardig in de buurt van onze gewoonlijke drukke leventjes. Ik ben blij, ik voel me het best omringd door mensen en dat begint nu al vrij goed te lukken hier.

Vele groetjes en tot morgen!